Αποσπάσματα από το τελευταίο μου βιβλίο - 2

ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑ – Αθλητικό-Ερωτικό Διήγημα

Δύο χρόνια ο Γιάννης Χρυσάφης και ο Νίκος Πλατίνας στη Ασπίδα Χαλανδρίου. Τριπλαδόροι και οι δυό τους, γρήγοροι, όταν έπαιζαν και οι δυό και είχαν τα κέφια τους οργίαζαν.

Ο κόσμος τους λάτρευε. Τα "Μέταλλα" τους φώναζε, από τα επίθετα τους. Όταν έπαιρνε την μπάλα ο Χρυσάφης, έφευγε βολίδα ο Πλατίνας μπροστά, ήξερε που να την περιμένει. Και ένα γήπεδο σειόταν από την κραυγή "Μέταλλα" ! Μέταλλα !" Και αν άρχιζαν τα κόλπα οι δυό τους και κατέληγε η μπάλα στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας,  αποθέωση. Στα χέρια τούς κουβάλαγαν.

Το καλύτερο... και από εκεί αρχίζει η ιστορία να έχει ενδιαφέρον, κολλητάρια οι δυό τους. Είχαν μάλιστα τάξει ότι όποιος παντρευτεί πρώτος θα τον στεφάνωνε ο άλλος. Και αργότερα θα διπλοκουμπάρευαν με βαφτίσια. Ξεκαθαρισμένα αυτά.

Έβγαιναν παρέα με τις εκάστοτε γκόμενες, έβγαιναν και αντροπαρέα για καμιά μπύρα. Κι αν ο ένας από τους δυό ήθελε "άλλοθι" για καμία πονηρή φάση, καμιά τσαχπίνα «παρανόμα» πέρα από την εκάστοτε «μόνιμη» που είχε εκείνη την περίοδο, ο άλλος έβαζε πλάτη. "Μαζί είμαστε κορίτσι μου, μη το συζητάς. Ναι, μπύρα και μπιλιάρδο όλο το βράδυ". Του ποδόγυρου και οι δυό, φανατικοί στο σπορ, ομορφάντρες, διάσημοι, με φράγκα, ευκαιρίες δεν τους έλειπαν. Τρυγούσαν από πολλά αμπέλια...

Πως το λέει το ρητό το σοφό ; Όλα τα πράγματα έχουν κάποτε ένα τέλος. Το τέλος στην περίπτωση τους λεγόταν Μαίρη. Μαίρη Διονυσίου, αοιδός το επάγγελμα. Έτσι δήλωνε.

Η φωνή της ; Δύο μέτρα πόδια που με το ζόρι τα κάλυπτε μία μπλούζα κολλητή που το έπαιζε φόρεμα.

Το ρεπερτόριο της ; Τυρέμποροι, ζωέμποροι, παντός είδους έμποροι εις τας Ελληνικάς επαρχίας, απ’ όπου και ξεκίνησε. Έπαιρνε μέρος σε διάφορα σχήματα  τραγουδιστών, τραγουδιστριών, ηθοποιών επιθεώρησης, των απαραίτητων τεχνικών βοηθών κ.λ.π. Λίγα δεύτερα ονόματα σαν κράχτες, αρκετοί τρίτης τάξης και πολύ σαβούρα. Όπως ήταν δηλαδή πολλά «μπουλούκια» όπως τα ονόμαζαν.

 Μετά, το μέγα πάθος ενός καναλάρχη την έκανε ντίβα στην Αθήνα. Έφαγε καλά ο καναλάρχης, δε λέμε, έφαγε και ο γραμματέας του, έφαγε και η αδελφή του καναλάρχη που έλυνε και έδενε τις βάρκες στο κανάλι του αδελφού της.

Μανία με τις βάρκες οι αδελφή, ξανθές, μελαχρινές, τις αρμένιζε όλες... Ο big brother δεν ήξερε ή μάλλον δεν ήθελε να ξέρει. Εκείνος να πέρναγε καλά, με την αδελφή του θα ασχολούταν ;  Την είχε του γενικού προστάγματος στο κανάλι, τι άλλο να κάνει ; Ενήλικο άτομο η μικρά αδελφή, στο 2017 ζούσαν. Οπότε, μάζευε η αδελφή όποια βάρκα ήταν κάπως λάσκα περί τα σαπφικά, ή όποια ήθελε το κανάλι με όποιο τίμημα.

Έγινε όνομα το Μαράκι, το έκανε Μάρια, επί το εξωτικότερον. Άφησε το κανάλι, άφησε τους μικρούς σπόνσορες, μεγαλοπιάστηκε. Από κανάλι πιάστηκε πάλι, την τραβούσε το καναλάτο, αλλά τώρα έπεσε σε μεγαλύτερο. Χωρίς γραμματέα και αδελφή αυτή τη φορά. Τα έδινε όλα στον μεγάλο. Στον ένα που την απογείωσε καλλιτεχνικά (πληρώνοντας τα μαλιοκέρατα του). Μέχρι και σε δημοφιλές σήριαλ του σταθμού εμφανίστηκε. Γκεστ σταρ η Μάρια, είπε και δυό τρεις κουβέντες στα πέντε λεπτά που εμφανίστηκε, όχι παίζουμε.  

Και πήγαν μετά από μία νίκη της ομάδος τους τα μέταλλα στην Μάρια για να γλεντήσουν. Με παρέα τις δικές τους – τις τότε δικές τους, τίποτα το σοβαρό - και άλλους της ομάδας. Και η Μάρια τους πήρε χαμπάρι.

Η Μάρια με την μακριά μπλούζα που το έπαιζε και φούστα και τις δωδεκάποντες. Η Μάρια με τις διχτυωτές κάλτσες και το αβυσσαλέο ντεκολτέ εμπρός, χωρίς σουτιέν από μέσα. Η Μάρια με το κόψιμο στη μία μεριά να φτάνει μπούτι ψηλά και το φόρεμα μπλούζα με σκίσιμο στην πλάτη που τέλειωνε εκεί που άρχιζαν τα "κάτω βουνά". Η Μάρια που ερχόταν στο τραπέζι τους και δώς του να αφιερώνει τραγούδια στα μέταλλα, αγκαλιάζοντας μια τον ένα και μια τον άλλο. Ένα χαρτάκι με κινητό στον ένα, ένα ίδιο και απαράλλαχτο στον άλλο. Το χαρτάκι είχε ακόμα και ένα μήνυμα που επιδέχονταν δύο ερμηνείες : "Θέλω να με πάρεις ".

Τι είπατε ; Μία η ερμηνεία ; Συμφωνώ μαζί σας !

Και το δράμα άρχισε...

Συνεχίζεται στο βιβλίο… 

Για επαναφορά στο προηγούμενο μενού πατείστε εδώ